Jaskinia - portal

To tutaj znajduje się portal, który przenosi planety do eteru i odwrotnie. Nie jest to brama, czy inny zjawiskowy monument. Teleporter to tak naprawdę ogromna płaska płyta oznaczona tajemniczymi znakami. Kiedy planeta przenosi się do tego mrocznego świata, znaki oświetlają jaskinię, ale tylko na parę sekund.
Jama ma wysokość graniczącą między dwunastu, a sześciu metrów. Ma wiele pęknięć i pomniejszych korytarzy dotąd nie odkrytych przez gości eteru. Wewnątrz unosi się w powietrzu gwiezdny pył, ale rzadszy w porównaniu z wiatrami na zewnątrz.

Przez portal przeszła dość dziwna istota. Wysoka i masywna postać o bardzo nietypowej twarzy, jakby masce, która skrywała prawdziwe ja. Rozejrzawszy się, wysunął pazury ze swoich szerokich łap, nie będąc pewnym tego co go tutaj spotka.
Eter nie wyglądał zbyt przyjaźnie, nawet jak dla Echo, który to gościł w tym miejscu po raz pierwszy. Lekko się schylił, nerwowo machając swoim ogonem. Gdyby tylko wiedział co go tutaj czeka.

Planeta zaczęła rozglądać się wokoło w poszukiwaniu jakichkolwiek oznak życia. Kiedy jej ciało się zmaterializowało w portalu, jakiś czas mogło cieszyć się blaskiem płynącym z run. Każda kolejna sekunda zbliżała Echo do ciemności. Po chwili już tylko on był źródłem światła. Mrok otaczał gościa powoli skuwając go w łańcuchy.
- Co tu robisz? - Usłyszał i w jednym z korytarzy pojawił się chłopiec. Był ludzki, ale nie był człowiekiem. Może planeta taka jak ty?
- To już czas? Znowu to sie dzieje?

Echo czuł się nieco zdezorientowany w tym miejscu. Dodatkowo narastająca ciemność wcale nie pomagała w odnalezieniu się w zupełnie nowej rzeczywistości. Niemniej po chwili pojawiła się nowa istota. Nie znał tego chłopca, ale póki co nie wyczuwał od niego złych zamiarów, więc nie widział przeszkód, by z nim porozmawiać.
- Jestem. Przyszedłem z portalu i w sumie zastanawiam się co to za miejsce, a ty? - Echo zastanawiał się co może robić tutaj ktoś inny... Chociaż i on sam nie miał zbyt wielu powodów by tutaj przebywać, jedynie ciekawość świata i nowych doświadczeń.
- Czas na co? Co ma się stać? Opowiesz mi o tym? - Niebieska istota spoglądała z zainteresowaniem na obcego.

Nie było czasu, żeby się przedstawiać.
"Jeżeli zdążę przed nimi, może uda mi się ostrzec moich braci"
- Jak to co to za miejsce? T-to... - I nagle chłopak zaczął mieć problemy z mówieniem. Nie zniknął. Stał tam gdzie wcześniej, ale coś w jego głosie brzmiało tak jakby zakłócenia w radiu. Jeszcze parę razy spróbował coś powiedzieć, ale bezskutecznie. Został odcięty.
Jego mina stała się zrezygnowana, a on sam podszedł do swojego brata i wyczerpał całą swoją energię by wygłosić swoje trzy ostatnie słowa.
- Nie-ufajcie-matkom. - Niemal szepnął, ale Echo mógł to usłyszeć. A młodzieniec? Uciekł. Czmychnął by skryć się przed ich gniewem.

Planeta zaczęła wołać za znikającym chłopcem.
- Hej! Wracaj! Nie odchodź! - Nie chciał być pozostawiony w tej nieprzyjemnej materii sam ze sobą. Miał jeszcze tyle pytań do niego, ale jedyne co mógł, to rozmawiać z ciszą.
Echo niewiele z tego wszystkiego zrozumiał. Ot miał przed sobą zagwozdkę, którą będzie musiał przemyśleć, kiedy wróci do siebie. Niemniej teraz, rozglądał się za czymś co mogłoby go naprowadzić co miałby teraz robić w tym dziwnym świecie.

Przeszła przez portal i wcale jej się to nie podobało. Drobna, zielonoskóra kobieta była wyraźnie spięta i w każdej chwili gotowa pierzchnąć przed siebie, byle dalej. Wystarczyłby niespodziewany hałas, odległe echo niebezpieczeństwa. Zasnęła. Zasnęła na tak długo, a gdy się obudziła wszystko było takie nowe i obce. Nic dziwnego, że teraz rozglądała się nerwowo, zwłaszcza że nie było to jeszcze dla niej naturalne - przybierać tak dziwne kształty. Nie musiała szukać długo, zanim dostrzegła inną postać, nie odezwała się jednak. Wolała najpierw poobserwować.

Wysoka, niebieska postać lekko się przygarbiła. Pozostało tylko czekać teraz na nie do końca wiadomo co. Dlatego też dość szybko odwrócił się, kiedy portal uległ ponownej aktywacji.
Ogon zaczął energicznie się poruszać, chociaż nie był to objaw agresji, a raczej zainteresowania nową osobą.
- Kim jesteś? - Przechylił delikatnie głowę na bok czekając na odpowiedź.

Istota, którą Niaria napotkała, nie wydawała się być wrogo nastawiona, dlatego pokusiła się o zrobienie małego kroczku do przodu, co zmniejszyło odległość między nimi - choć tylko minimalnie.
- Niaria. Jestem Niaria. Z układu Lazarusa - nie uznała za słuszne przedstawiać się jakoś szerzej - to i tak było wystarczająco dużo informacji jak na początek.
Miała za to ochotę zadać mnóstwo pytań. Dlaczego się obudziła? Co się dzieje? Czym jest eter i gdzie są pozostałe planety? Czy są tylko oni? A może ta niebieska istota wcale nie była planetą?
To było możliwe, dlatego Niaria z niepokojem zastrzygła uszami, zanim ostatecznie zadała tylko jedno jedyne pytanie. Najważniejsze. Cała reszta mogła jeszcze trochę poczekać.
- Nie jesteś stworzeniem stąd. Prawda? - miała zresztą taką nadzieję. Nic, co było tutaj, nie mogło być przyjazne.

Cierpliwie czekał, aż nowa się przedstawi. Miał szczerą nadzieję, że zaprzyjaźni się z tą osobą. Kiedy tylko usłyszał, że są z tego samego układu słonecznego, uniósł jedną łapę, chowając sporej wielkości pazury. W ten sposób dając do zrozumienia, że nie będzie zainteresowany walką.
- Mów mi Echo. Wychodzi na to, że jesteśmy z jednego układu słonecznego. - Przez maskę trudno było ocenić w jakim nastroju jest oceaniczna planeta, ale jak na razie nie wyglądał na takiego, co chce walczyć.
- Zgadza się, nie jestem stąd. Czekam na kogokolwiek, kto wytłumaczysz mi co się dzieje. Z drugiej strony mój świat potrzebuje rozwoju... Tylko kiedy wrócę do domu. - Westchnął, zastanawiając się nad tym.

Echo, tajemnicze spotkanie z chłopcem zatrzymałeś dla siebie i dobrze, bo w przeciwnym razie źle by się to skończyło i dla ciebie i nowo poznanej koleżanki, która była z tego samego układu. W pomieszczeniu panował mrok, ale wasza aura skutecznie nie pozwalała, by jakiś cień was dotknął, a co najgorsze skrzywdził. Niaria, robiąc krok do przodu spowodowałaś lawinę drobnych kamyczków, których nie zauważyłaś. Nic się nie stało, ale mogliście zobaczyć, że nie wydały one charakterystycznego dźwięku. Kto wie, może w ogóle zignorowaliście ten ruch? Coś jednak dało się wyczuć w powietrzu. Obaj mieliście przeczucie, że zbliża się coś strasznego. Kiedy wy byliście zajęci rozmową, tajemnicza istota pierwszy raz w życiu doświadczająca światła, zainteresowała się wejściem do korytarza.
Pocieszenie? Nie, koniec z pocieszeniami. Właśnie teraz przez otwór wyjrzała czarna jak smoła twarz z strasznymi oczodołami. Zobaczyła was i otworzyła szeroko paszczę do niemal niemożliwych granic, jakby wydzierała się piskliwie. Jakby, bo nie byliście tego pewni. Byliście głusi na ten dziwny język.

Niaria nie bardzo miała pojęcie co się dzieje, więc nie mogła wyjaśnić tego Echo. Mimo to, fakt że nie była tutaj sama, uznała za dobry omen.
Najwyraźniej trochę przedwcześnie, bo chwilę po tym, jak pojawiło się w niej narastające uczucie niepokoju, dostrzegła kolejnego gościa - tym razem wyglądającego na zdecydowanie mniej przyjaznego.
- Szkoda, że to coś nie wygląda, jakby zamierzało coś tłumaczyć!
Z trudem powstrzymała się od próby poderwania się w powietrze - co dałoby jej absolutnie nic, zważywszy na to, że znajdowali się w jaskini. Stwór rozdziawił paszczę, jak do krzyku, jednak nie wydobył się od niego żaden dźwięk. Rozejrzała się nerwowo, szukając jakiegoś korytarza, szczeliny, czegokolwiek, gdzie w razie ostateczności mogłaby czmychnąć - w tej chwili powstrzymywało ją tylko to, że nie wiedziała, co tam znajdzie. I czy to, co znajdzie, będzie podatne na szpony, które miała w tej formie. Otoczeni byli przez tajemniczy mrok i Niaria dużo pewniej czuła się w okolicy portalu, którego chwilowo postanowiła się trzymać.

Korzystając z dziwnego portalu na swojej rodzimej planecie, otulony światłem Xeno, przeniósł się w jakieś inne miejsce. Od razu wyczuł zmianę temperatury otoczenia. Zobaczył w oddali trzy istoty z tego jedną dalej, strasznie pokraczną. Wspiął się od razu na sklepienie jaskini. Póki co obserwował co się dzieje, ale doszedł do wniosku, że dwa stworzenia są atakowane przed to jedno paskudne. Pomóc, nie pomóc? Ich była dwójka... On był sam. Co jak nie zamierzałyby mu pomóc? Xeno nie był zadowolony z zachowania tego krzykacza, bo co jak jego zaatakuje? Nie wyglądał na przyjaznego...
- Kiiiim jesssteście? - spytał dwie istoty swoim przeciągłym, sycącym głosem. Machał swoim długim ogonem na boki mając nadzieję, że nie skończy jako martwe truchło. Wyglądały względnie inteligentnie wiec liczył na odpowiedź.

Niaria, było ciemno i nie byłaś w stanie dostrzec rozwidlenia, które prowadziło do zawalonego korytarza. Zresztą co by tam na ciebie czekało? Nie miałabyś jak się bronić, a tak zawsze możesz czmychnąć przez portal. Nagle wszystko zaczęło się bardzo szybko. Chciałabyś pomóc, ale nie byłaś w stanie. Ból przebił cię na wylot, a ty upadłaś obok portalu lekko rozkojarzona. Co się dzieje?

Xeno
Twoja reakcja była wzorowa, ale na pytanie nie dane ci było usłyszeć odpowiedź. Krzykacz wszedł do wnętrza jaskini i krzyknął po raz kolejny. Zaczęliście odczuwać wibracje świadczące o tym, że stwór rzeczywiście wydaje dźwięk. Dźwięk dla was nieosiągalny. Stwór zauważając swoją bezsilność przymknął w końcu swoją gębę i na jego twarzy pojawiło się przerażenie. Dlaczego nie mdleją z bólu? Dlaczego się nie boją? Nie, tak być nie może! Zabić tych, co się nie boją! I tak o to krzykacz zaatakował, a za nim pozostała dwójka z jego stada!
Xeno, byłeś większy, ale czy silniejszy? Ciasny kąt nie nadawał się do walki, ale dawałeś z siebie wszystko. Pierwszy z krzykaczy walczył samotnie, gdyż jego bracia jeszcze do was nie dotarli.
3
2
1
Trach! Krzykacz dotarł na miejsce i chciał cię skrzywdzić, chwycić, ale jak? Byłeś przyczepiony do góry i w bezpiecznej odległości. Nie trwało to jednak długo. Stwór krzyknął i nagle spadłeś na ziemię wraz z odłamkami skalnymi. No dobrze, nie ma teraz żartów. Bitwa rozpoczęta, trybuny zajęte. Tylko błagam, nie zniszczcie tej jaskini, to jedyny portal w eterze...

Nie słysząc odpowiedzi syknął cicho jednak skupił się na tamtym dziwny stworzeniu. Nie podobało mu się ono, bo stanowczo nie chciało z nimi porozmawiać. Machnął ogonem starając się oszacować sytuację. Może najinteligentniejszy nie był ale na pewno nie był bezmózgą istotą. Gdy spadł jednak ze sklepienia szybko się podniósł i warknął na krzykacza łapiąc przedni łapami i ogonem odłamki kamieni by rzucać w niego, szczególnie chcąc trafić w jego głowę, by jakoś oszołomić czy zdezorientować. Wtedy od razu ruszy na niego kierując się slalomem, by nie mógł znowu użyć tej swojej strasznej umiejętności. Wejdzie znowu na ścianę i sklepieni by skoczyć na niego i złapać za paszczę. Ogonem chciał owinąć wokół jego ciała ciasno by zacząć go nim miażdżyć niczym boa dusiciel, a swoimi wspaniałymi ząbkami wgryźć się w jego czaszkę. Nadal jednak uważał na jego kompanów. Miał jednak nadzieję, że ów dziwne istotki też się rusza i coś pomogą.

Coś się wydarzyło.
Coś bardzo, bardzo, bardzo złego. I Niaria wcale nie miała na myśli tego, że właśnie atakowało ich jakieś nieznane stworzenie, a ona nie widziała żadnej drogi ucieczki - oprócz portalu, z którego w międzyczasie wyszedł jakiś inny stwór. Niaria, zadziwiające, ale ledwo to odnotowała, bo zajęta była tym nieprzyjemnym uczuciem chłodu, które nagle ją ogarnęło. Tym, żeby nie obalić się na ziemię, co - gdy przeszył ją ostry ból, wcale jej się nie udało.
Musiała wracać. Musiała to zrobić teraz, natychmiast, póki była jeszcze w stanie. Choć zimno nie było już takie nieprzyjemne, Niaria wiedziała, że nie mogło to oznaczać nic dobrego. Rzuciła okiem w stronę walczących stworów - nagle zrobiło ich się całkiem mnóstwo, a potem - nie ufając temu, czy uda jej się wstać i utrzymać równowagę - oraz nie chcąc zwracać na siebie nadmiernej uwagi po prostu przeturlała się w stronę portalu z zamiarem natychmiastowej ewakuacji.
Nie było to może najmilsze zachowanie z jej strony, ale w tym momencie obchodziło ją tylko to, żeby się stąd wydostać i sprawdzić, co się stało.

/jeśli nic nie stanęło jej na drodze - zt.

Wszystko to stało się zdecydowanie za szybko jak na dość ospałego Echo. Jakaś szkarada pojawiająca się z ciemności, która nie miała wobec nich zbyt dobrych zamiarów, a za moment jakaś zupełnie nie znana mu sycząca istota. Wydawał się na twór inteligentny, bo przecież chciał nawiązać z nimi rozmowę, ale do niej powrócą kiedy indziej. Ciekawość niebieskiej planety była ogromna, ale pragnienie dalszej egzystencji jeszcze większe.
Echo czmychnął do portalu, by wejść w niego i wrócić do swojego, oceanicznego świata, w którym czuł się zdecydowanie bezpieczniej.

z/t

Xeno, rzut odłamkami był dobrym pomysłem, ale nie udało ci się trafić ani razu. Tymczasem krzykacz odpoczywał by ponownie użyć swojej umiejętności, ale odpowiednia chwila minęła i kiedy już zamierzał krzyczeć, ty zacząłeś robić uniki co rozkojarzyło stworzenie. Mknąłeś jak szalony wykorzystując zalety walki w jaskini, ale w momencie gdy już chciałeś dorwać bestię, coś poszło nie tak. Potknąłeś się o nierówne podłoże i runąłeś na krzykacza. Wprawdzie nie o to ci chodziło, ale przyniosło to dobry skutek. Krzykacz jęknął i zmiażdżony twoim cielskiem próbował się wydostać z pułapki, niestety bezskutecznie. Zareagowałeś w porę i owinąłeś ogon wokół jego sylwetki, po czym przyłożyłeś swoje łapska do jego paskudnej gęby i ścisnąłeś by zapoczątkować wodospad lepkiej, smolistej mazi. Widząc to reszta jego kolegów prędko się zatrzymała tuż przed tobą wpadając na siebie, a potem wyjąc zaczęli uciekać w podskokach. Kiedyś cię dopadną, kiedyś, ale to nie był ten dzień. Po wszystkim mogłeś stwierdzić, że zostałeś sam. Zostawili cię bez żadnego wytłumaczenia. Zapamiętasz to sobie i zemścisz na tych planetach? A może dotrze do ciebie, że coś strasznego miało miejsce na ich ciałkach i musieli prędko wracać? Nie, to chyba niemożliwe.

W sumie zadowolony z tego, ze jakoś go pozbył się jednego z nich odsapnął cicho gdy tamte uciekły. Rozszarpie krzykacza na strzępy by się nie okazało, że może się składać do kupy... Nie znał tych istot i ich możliwości. Widząc jednak, że został sam nie zamierzał być miły. Nie dość, że został zignorowany to do tego porzucony. Xeno sobie to zapamięta i na pewno przy pierwszej lepszej okazji zemści się na tych paskudnych, tchórzliwych istotach.
Ze względu bezpieczeństwa Xeno chciał użyć portalu i udać się do domu. Był zmęczony i głodny.

z/t